Pech voor de jonge vader Jean-Christophe Bernard en zijn vrouw: de rechtbank van het havenstadje Quimper heeft bepaald dat zij hun zoon niet de Bretonse voornaam Fañch mogen geven.
Recht op eigen taal
De burgerlijke stand had de naam aanvankelijk al geweigerd, maar was een paar dagen later toch overstag gegaan. Dit tot ongenoegen van de rechtbank, die oordeelde dat ouders weliswaar de vrijheid hebben hun kind een naam te geven, maar dat die naam geen tekens mag bevatten die in de Franse taal niet voorkomen.
De uitspraak heeft ook een politieke dimensie, want sommige mensen in Bretagne zien het verbod op deze Bretonse voornaam als een beperking van hun recht hun eigen taal te gebruiken.
Geen geboorteakte
Ik kan me daar iets bij voorstellen, want dit is beslist niet de eerste keer dat in Frankrijk een Bretonse voornaam wordt geweigerd.
In 1955 ontstond er een rel toen een meisje niet Gwenael mocht heten, hoewel dat nota bene de naam van een plaatselijke heilige was. ‘Door te beweren dat de namen van Bretonse heiligen niet in Frankrijk genoemd mogen worden’, schreef iemand in een open brief aan de burgemeester, ‘verklaart u dat Frankrijk neerziet op Bretagne’. De autoriteiten antwoordden dat Franse staatsburgers hun kinderen nu eenmaal alleen Franse namen mochten geven.
In 1975 verscheen in De Telegraaf een artikel over het echtpaar Jean-Jacques en Mireille Manrot-Le Goarnig, die zes kinderen hadden die officieel niet bestonden. Omdat de overheid de voornamen Adraboran, Maiwenn, Gwendal, Diwezha, Sklerijenn en Brann niet wilde erkennen hadden zij geen geboorteakte, konden ze geen rijbewijs halen, niet trouwen en hadden ze geen recht op een uitkering.
Deze zaak leidde er uiteindelijk toe dat Frankrijk zijn strenge naamgevingsbeleid versoepelde, maar zoals het geval Fañch laat zien gaat het nog steeds niet altijd goed.
Nutella
Overigens zijn het niet alleen Bretonse ouders die in aanvaring komen met de Franse autoriteiten. In 2000 was er gesteggel over de voornaam van het meisje Mégane Renaud, die in combinatie met de achternaam ongepast zou zijn. (Deze hoef ik niet uit te leggen, toch?) In 2015 werden de voornamen Fraise (aardbei) en Nutella geweigerd.
Paula Breuning zegt
Niet terecht. Hoewel er de afgelopen 30 jaar in Frankrijk, mede onder invloed van de Europese Unie, meer aandacht is gekomen voor regionale talen en culturen, is de tendens not steeds centralistisch. Zonde, want wat er nog over is van de Bretonse cultuur krijgt zo geen kans.
Vernoeming.nl zegt
Zeker. Al ging het in dit geval kennelijk niet om de naam zelf, maar alleen om het ‘vreemde’ teken. Ik vermoed dat ‘Fanch’ wel zou zijn geaccepteerd. Maar zo schrijf je die naam nou eenmaal niet…
Petra Schaap zegt
absurd
Susan Hollebeek zegt
Ik vind het belachelijk. De é zit ook niet in het Nederlands alfabet. Dan had ik een andere naam moeten bedenken voor mijn dochter
Vernoeming.nl zegt
In Nederland mag in dit opzicht gelukkig alles, zolang het maar niet in een ander alfabet is 😉
Petra Valkenburg zegt
Jeroen Sweijen
Jeroen Sweijen zegt
Ja, ik ken er wel die Fanch heten (met of zonder tilde, trouwens), maar die heten officieel meestal François. Frankrijk kent ook het onderscheid roepnaam/doopnaam niet (enfin, officiële naam volgens de burgerlijke stad), dus dat is ook geen oplossing, helaas.
Gerda Elisabeth VB zegt
Wat raar! Dus in Frankrijk mag je bijv. de Turkse naam Uğur niet zo schrijven.
Tina Reinders zegt
Ik was onlangs in Wales, ook Keltisch, waar tot mijn verbazing velen de Engelsen zien als bezetters. Moest ik opeens aan denken toen ik deze Franse beslissing las.
Karin Pêcheur zegt
Zolang een naam niet een vervelende betekenis heeft, vind ik dat het mag. Zeker als het gaat om cultuurbehoud. Zo suf dat dit dan niet mag. Ik kan bijvoorbeeld ook enorm genieten van Friese namen, juist omdat het anders is.
Konrad Urzędowski zegt
Niet. Uiteraard.