De vermakelijke geschiedenis van Adolf Führer

Adolf was voor de oorlog in Duitsland een gangbare voornaam en de achternaam Führer was ook niet zeldzaam. Het was dus wachten op een Adolf Führer.

Een gevangene met deze naam zorgde in een concentratiekamp voor “groote hilariteit”.

Adolf Hitler als kind

“Mijn naam is Führer, mijn voornaam Adolf!”

Een vermakelijke geschiedenis.

Een naam, die incidenten veroorzaakt.

In een café te Basel ontmoette een redacteur van “Paris Soir” een Duitschen vluchteling, die hem de volgende vermakelijke historie vertelde….

Ik durf te wedden, zoo begon onze zegsman, dat het verhaal van mijn avonturen u onwillekeurig zal doen lachen.. “Bent u Duitscher?”

“Ja, antwoordde hij. Ik ben ’n Duitsch vluchteling, en was vroeger algemeen secretaris van een katholieke organisatie in Keulen. Enkele weken geleden was ik nog in een concentratiekamp in de buurt van Berlijn. En nu ben ik in Zwitserland, als vrij man en sta op den drempel van een nieuw leven.”
“Maar ik zie nog steeds niet in waarom de geschiedenis van uw avonturen mij zou doen lachen?”
“Ja, en toch is dat zoo, want mijn naam alleen reeds…
“„Hoe heet je dan?”
„Ik heet Adolf Führer!”

En hij toonde mij zijn papieren, opdat ik toch niet zou denken, dat ik met een grapjas te doen had.

Een naam die rampen veroorzaakt….

Mijn naam heeft aanleiding gegeven tot verschillende min of meer vermakelijke incidenten, die echter voor mij allesbehalve aangenaam waren. Want stel u voor, toen de commandant van het concentratiekamp ons voor de eerste maal had samengeroepen, moesten we allemaal onzen naam opgeven en wat voor beroep we uitoefenden:

“En jij daar, wie ben jij?” zoo luidde zijn eerste vraag.
“Führer, mijn Kapitein”, antwoordde ik zonder blikken of blozen.
“Wat, durf jij te spotten met onzen Kanselier! Ik zal je een pak slaag laten geven met de karwats!”
“Pardon Kapitein, ik wil den Führer heelemaal niet bespotten, maar wis en waarachtig, mijn naam is werkelijk Führer.”
En je voornaam.
“Ik ben bang dat u nog boozer zult worden, wanneer ik dezen noem, maar mijn voornaam is Adolf.”

Algemeene verbazing, daarna groote hilariteit.

“En deze scène heeft zich meerdere malen herhaald?”
“Iederen keer als ik naar een ander kamp werd overgebracht, en die eer is mij driemaal te beurt gevallen, en iederen keer als er een nieuwe commandant kwam, en dat was meer dan 12 maal in twee jaar tijd, heeft het noemen var mijn naam steeds ingeslagen als een bom….

En hiermee was het verhaal van Adolf Führer ten einde.

“En wat ga je nu doen? Blijf je in Zwitserland?
“Wat ik ga doen dat weet ik nog niet; in ieder geval ga ik niet terug naar Duitschland, dat verzeker ik je…”

Limburger Koerier, 28 mei 1938