Mijn zoon weet niet hoe ik heet

‘Hoe heet ik?’, vroeg ik laatst aan mijn zoontje van 2,5, gewoon omdat ik benieuwd was wat hij zou zeggen.
‘Papa’, antwoordde hij stralend.
‘Ik ben jouw papa, maar ik héét Maarten’.
‘Nee. Jij heet papa.’
‘Oké. En hoe heet mama?’
‘Mama.’

Foto: Nationaal Archief/Spaarnestad Photo/Henk Hilterman
Foto: Nationaal Archief/Spaarnestad Photo/Henk Hilterman

Het gesprek deed me denken aan een scène uit De kleine blonde dood van Boudewijn Büch:

Mickey haalde de geknoopte theedoek aan de stok door het droge zand, staarde voor zich uit en zei heel langzaam: ‘Had jij wel een echte vader?’
Sprakeloos zat ik naast hem.
‘Noemde jij hem “papa”?’
‘Zoiets, ja.’
Hij stond op. ‘Ik zou ook een papa willen hebben. Mama zegt dat jij dat bent.’
‘Dat ben ik ook.’
‘Niet waar. Ik moet jou Boudewijn noemen. Dat is iets anders dan “papa”. Jij zegt dat je mijn vriend bent. Ik wil een vader.’

De mode dat ouders zich door hun kinderen met hun voornaam laten aanspreken ontstond ooit – het zal wel in de jaren zeventig zijn geweest – omdat ze dichter bij hun kinderen wilden staan. Geen autoritaire Vader of Moeder meer, maar, inderdaad, een vriend.

Paradoxaal genoeg lijken veel kinderen dat joviale gedoe juist als afstandelijk te ervaren. Vrienden hebben ze genoeg, ze willen een vader en een moeder.

Mijn indruk is dan ook dat dit gebruik aan het uitsterven is. Ik ken maar één iemand die door zijn (jonge) kinderen regelmatig bij zijn voornaam wordt genoemd. Maar daar zit geen Idee achter, het is op de een of andere manier zo gegroeid.

Zouden er nog veel zijn, jonge ouders die zich uit principe niet mama of papa laten noemen, maar ‘gewoon’ Jeroen of Linda? Ik ken ze niet.

Hoe zit het met jou? Hoe spreek jij je ouders aan? En wat zeggen je kinderen tegen jou? En zit daar een idee achter? Laat van je horen!

🤞 Nieuwe blogs in je mail?

Volgen kan ook via Mastodon en RSS.