Geef je kind geen naam uit de toptien! Het is een dringend advies dat aanstaande ouders vaak te horen krijgen. Want met zo’n naam zit je spruit later gegarandeerd met drie naamgenoten in de klas. Volgens mij valt dat echter wel mee en hoef je je van populariteitslijstjes weinig aan te trekken.
Mijn groep 8 met de toptiennamen Danielle, Kim, Maarten, Mariken en Peter.
Toevallig stuitte ik net op de kindernamentoptien van september 1983, de maand na mijn geboorte. Je zou dus verwachten dat de klassen waarin ik heb gezeten vol zaten met kinderen met de volgende namen:
Voor mijn eigen naam klopt dat toevallig ook wel. In de vierde zat ik bij geschiedenis in de klas met twee andere Maartens. De leraar, meneer Cannegieter, noemde ons Kwik, Kwek en Kwak. (Ik weet niet meer welke ik was).
Maar voor de meeste namen dus niet. Ik heb in de klas gezeten met een Peter, maar nooit met Mark, Jeroen, Dennis, Martijn, Bart, Patrick, Niels of Marcel. Bij de meisjes is de score iets hoger: wel met Kim, Danielle en Marieke (weliswaar gespeld als Mariken), niet met Linda, Wendy, Esther, Susanne, Marloes, Sandra of Bianca. Een Martijn, Bart, Patrick, Linda of Susanne van ongeveer mijn leeftijd heb ik volgens mij zelfs nooit gekénd.
Wat ik hiermee wil zeggen? Zo’n toptien zegt niet zo heel veel.
Enerzijds komen ook de allerpopulairste namen niet eens zo heel veel voor. Daan, de populairste jongensnaam van 2011, is in dat jaar aan nog geen 0,95% van de jongetjes gegeven. Dat is dus niet eens één Daan per vier schoolklassen.
Anderzijds is de populariteit van namen sterk gebonden aan regio en sociale groep. Op mijn nogal chique middelbare school waren Patrick, Marcel, Wendy en Bianca niet erg populair. Je kwam daar meer namen tegen in het genre Robert Jan, Constant, Frédérique, Stéphanie. Een naam die volgens de algemene statistieken niet zo populair is, kan in bepaalde milieus toch heel veel voorkomen. En omgekeerd.
Kortom, kies gewoon een naam die je leuk vindt en laat je niet gek maken door de namenstatistieken, hoe interessant ze ook zijn.
(Bron voornamentoptien: Onze Taal 55-10, 1986, p. 126.)
sanne zegt
Het is natuurlijk niet alleen de schoolklas. Het is meer algemeen “daar ken ik er vijf van” waardoor ik in elk geval (vanuit eigen ervaring, zie mijn naam…) wat huiverig ben voor de top10…
Tessa zegt
Ik heb altijd erg veel last gehad met mijn naam, er was altijd nog wel iemand anders die zo heette. Op de basisschool acht jaar lang mijn naam ‘gedeeld’ en ook op de middelbare school in een paar klassen. Dan was je niet langer Tessa, maar Tessa P. of Tessa W. Heel vervelend.